Stil, rouw uit een moederhart

Het zal je maar gebeuren... Een rustige, zonnige avond. De dochter viert vakantie in Albanië,
de zoon staat klaar op de wielerbaan voor de wekelijkse training. De ouders, broer en zus
appen nog even totdat de zoon afbreekt met de woorden: 'Stil, ik moet fietsen.' Een paar uur
later ligt het leven van de ouders aan flarden. Hun zoon blijkt tijdens de sprint te zijn
verongelukt. Er is maar één weg; de weg naar Bolsward, naar een huis vol rouw...

Lies Boven-Boonstra opent vanaf de eerste regel ruimhartig haar moederhart. Ze beschrijft
hoe de eerste twee jaar van het rouwproces diepe sporen in haar leven trekt; ook in haar
leven als christen. Het leven van een rouwende moeder gaat verder.

Openhartig deelt Lies haar gedachten, gevoelens en de schijnbaar kleine gebeurtenissen
die haar weer herinneren aan het vreselijke verlies. Ze ontdekt dat ze niets kan met
goedbedoelde maar platgetreden clichés zoals het 'een plekje geven' of de dooddoener
'alles komt goed'. Rouwen is een rauwe bezigheid voor een moeder die geen genoegen
neemt met makkelijke antwoorden. Hoe en waar vindt ze de kracht om verder te gaan?

Al na enkele bladzijden begreep ik dat hier iets op papier was gezet dat ik nog wel
eens mis in afscheidsdiensten, in rouwadvertenties, in allerlei vormen van goedbedoeld
meeleven en in geloofsgetuigenissen van rouwenden. Ik kan het met één woord aanduiden:
eerlijkheid. Het raakte mij dat Lies haar gevoelens niet overschreeuwt met haar geloof,
en evenmin haar geloof overschreeuwt met haar gevoel. Juist in het spanningsveld tussen
deze twee zoekt ze met haar verscheurde moederhart een weg in de rouw. Het is deze
eerlijkheid die dit rouwverslag meer dan persoonlijke waarde geeft: het is een bemoediging
en gids voor ieder die, aangeslagen door de mokerslag van plotseling verlies, gevoel
en geloof niet zomaar bij elkaar kan krijgen. (Philip Troost)