Mama zei dat ik zou sterven

Ieder mens heeft een uniek levensverhaal en ieder verhaal is de moeite waard, maar niet ieder verhaal is het ook waard om gepubliceerd te worden. Pas als het de grenzen van je eigen wereldje over gaat en ook anderen kan raken, wordt jouw verhaal iets wat je van de daken moet schreeuwen. Dit is zo'n verhaal.
In Natasja's leven gebeuren dingen die elk kind in ons eigen veilige land 'zo maar' kunnen overkomen. Er zijn geen grote boosdoeners, geen grotere zondaars dan de gemiddelde mensen om ons heen.... enkel gewone, zwakke en soms misleide mensen, plus een opeenstapeling van narigheid - en ineens is daar een jonge vrouw die de pijn in haar ziel niet meer kan dragen. Die pijn richt ze op zichzelf of probeert ze uit alle macht te verdoven, maar dat lukt haar niet. Dan leert zij de enige persoon kennen die alles al die tijd al voor haar droeg. In haar geloof ontdekt ze wat de enige oplossing is voor alle pijn en ondervindt ze dat de doodsvloek over haar leven verbroken is.

Natasja schrijft over het verdriet van een kind, de wanhoop van een tiener, de machteloosheid van goedwillende hulpverleners en haar zoektocht naar liefde. Zij doet dat met rake, scherpe bewoordingen in een verrassende, unieke stijl.